Noto ligt op ongeveer 60 minuten van de Muur. Gedefinieerd als de “Hoofdstad van de barok”, werd het historische centrum in 2002 uitgeroepen tot werelderfgoed.
De straten van de stad worden afgewisseld met spectaculaire pleinen en imposante trappen die terrassen en hellingen met elkaar verbinden. De unitaire reconstructie leverde een samenhangend stedelijk weefsel op dat rijk is aan architecturale episodes.
De zachte lokale steen werd gebruikt, met een kleur tussen goud en roze, rijkelijk gebeeldhouwd. De wederopbouw vond gezamenlijk plaats onder leiding van de hertog van Camastra, die de Spaanse onderkoning in Noto vertegenwoordigde.
De barok van Noto doordringt de hele stad: de barokke elementen zijn niet geïsoleerd binnen een stedelijke context die wordt gekenmerkt door verschillende stijlen, maar zijn met elkaar verbonden om te creëren wat is gedefinieerd als de “perfecte barokke stad”. In dit verband betoogde Ugo Ojetti: «Bekend in het begin van de achttiende eeuw, is het een van onze steden die plotseling is ontstaan, in feite lijkt het te zijn voortgekomen uit een enkele wil, een nauwkeurig beeld van de smaak van een tijdperk . Als je het bezoekt, lijken paleizen, kerken, kloosters, het theater één enkel monument, allemaal gebouwd in dezelfde gele tufsteen, in dezelfde flamboyante barokke stijl, zoals Fichera terecht zegt, met een grootsheid zonder pauzes en een royalty zonder hebzucht».
Een meester van het beeld zoals Michelangelo Antonioni, die in een scène uit L’Avventura, opgenomen in Noto, de hoofdpersoon, gespeeld door Gabriele Ferzetti, ertoe aanzet de stad te bewonderen vanaf het terras van de klokkentoren van de kerk van San Carlo al Corso zegt: «Maar kijk eens wat een fantasie, wat een beweging. Het ging hen om de scenografische effecten. Wat een buitengewone vrijheid!”
-wikipedia
